***စုန္း (သုိ႔) ကေ၀အတတ္ပညာႏွင့္ ျဖစ္ရပ္မွန္ဇာတ္လမ္းမ်ား*** (၁+၂)

November 6, 2013 at 4:54pm

***စုန္း (သုိ႔) ကေ၀အတတ္ပညာႏွင့္ ျဖစ္ရပ္မွန္ဇာတ္လမ္းမ်ား***

ယခုေရးသားမည့္ အေၾကာင္းမ်ားသည္ “ စုန္း (သုိ႔) ကေ၀ ”ဟု အသိမ်ားေသာ အေၾကာင္းကို

ေရးသားပါမည္၊ ေရးသားရာတြင္လည္း အျဖစ္မွန္မ်ားကိုသာ ေရးသားပါမည္၊

ထုိအျဖစ္မွန္မ်ားသည္ပင္ လိမ္လည္မႈ႔တစ္ခုပါဟု ဆုိလွ်င္ေတာ့ စာေရးသူလည္း

လိမ္လည္ခံရသူမ်ားထဲတြင္ တစ္ေယာက္အပါ အ၀င္သာ ျဖစ္သည္၊ သို႔ေသာ္လည္း တကယ္ကို

ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည္ဆုိတာကုိေတာ့ အာမခံ ေျပာရဲပါ သည္၊ စာေရးသူကိုယ္တုိင္

မ်က္၀ါးထင္ထင္ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကိုလည္း ထည့္သြင္း ေရးသားပါမည္၊

စာဖတ္သူအေပါင္းကို ေျပာျပခ်င္တာ တစ္ခုရွိေနပါသည္၊ ထိုအခ်က္မွာ “ စုန္း (သုိ႔) ကေ၀မ်ားသည္

ၿပိတၱာမ်ားကဲ့သို႔ ဘ၀တစ္ခုျဖင့္သီးသန္႔ တည္ေနၾကသူမ်ား မဟုတ္၊ သာမာန္လူမ်ားထက္

ပိုလြန္ေသာ အစြမ္းအစ စြမ္းအားရွိသူမ်ားျဖစ္သည္ ” ဟူေသာ အခ်က္ျဖစ္သည္။

သာမာန္လူသားေတြထက္ ပုိလြန္ထူးျခားေသာ စြမ္းအားမ်ားသည္ မ်ားစြာရွိသည္၊ အက်ဥ္းခ်ဳပ္လုိက္

လွ်င္ေတာ့ ေကာင္းေသာ စြမ္းအားနဲ႔ မေကာင္းေသာ စြမ္းအားဟု ႏွစ္မ်ိဳးသာ ရွိမည္ထင္သည္၊

ဘုရားစေသာ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းမ်ားသည္ မဟဂၢဳတ္စ်ာန္/ အဘိညာဥ္မ်ား, ေလာကုတၱရာ

စ်ာန္/အဘိညာဥ္မ်ား ရရွိၾကသည္၊ ထုိသုိ႔ရရွိျခင္းသည္လည္း သာမာန္လူမ်ားထက္ ေက်ာ္လြန္ေသာ

စြမ္းအားရွိသူမ်ားျဖစ္သည္၊ ထုိဘုရားစေသာ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းမ်ားသည္ ေကာင္းျမတ္ေသာ

အက်ိဳးမ်ားေသာ ေအးခ်မ္းေသာ ျမင့္ျမတ္ေသာ စြမ္းအားကို ပိုင္ဆုိင္ထားၾကသူမ်ားျဖစ္သည္၊

ထုိပုဂၢိဳလ္မ်ားကုိ သာမာန္လူတန္းစားကအစ မည္သူကမွ် ၾကည္ပယ္ထားလိုစိတ္မရွိပဲ ျမတ္ႏုိး

တန္းဘိုးထားၾကေသာေၾကာင့္ ပရေလာကသားလို႔ေတာ့ မေခၚသင့္ မေခၚထုိက္၊ အထက္လမ္းဆရာ

ေအာက္လမ္းဆရာ ဂုိဏ္းဆရာမ်ားနဲ႔ စုန္းကေ၀အတတ္ အပင္းအတတ္ အင္းအတတ္

စသည့္စသည့္ အတတ္မ်ားကို သိထားေသာ တတ္ထားေသာသူမ်ားသည္ မေကာင္းေသာ စြမ္းအား

ဟု ဆိုႏိုင္သည္၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ ထုိသို႔ ဆိုႏုိင္သနည္းဟူေသာ အခ်က္ကို ဒီေဆာင္းပါးကို

ၿပီးေအာင္ဖတ္ၿပီးသြားေသာ အခါ သိလာပါလိမ့္မည္။

ထိုမေကာင္းေသာ အစြမ္းကို ပိုင္ဆုိင္ထားၾကသူမ်ားကို ဥပမာေပးရမည္ဆိုလွ်င္ “အဆိပ္ရွိေသာေျမြ

နဲ႔တူသည္”ဟု ဆုိခ်င္သည္၊ ဥပမာေပးခ်င္သည္၊ အဆိပ္ရွိေသာ ေျမြမ်ားသည္ စြမ္းအားရွိၾကသည္၊

ထိုစြမ္းအားသည္ တစ္ဘက္သားကို ၾကီးစြာေသာ ဆုိးက်ိဳးျဖစ္ေစသည့္အတြက္ မေကာင္းေသာ

စြမ္းအားကို ပိုင္ဆုိင္ထားၾကသူမ်ားျဖစ္သည္၊ ထုိသုိ႔နည္းတူပံုမ်ားကို စာဖတ္လို႔ ၿပီးသြားေသာအခါ

သိလာပါလိမ့္မည္၊ ဒီေဆာင္းပါးမွာ အေၾကာင္းအရာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို အပုိဒ္မ်ားခြဲၿပီး

ေရးသားသြားပါမည္။

(၁) ေဒၚေလးနဲ႔ အစ္မအေၾကာင္း
ေဒၚေလး (ေဖေဖနဲ႔ေမာင္ႏွမတစ္၀မ္းကြဲ) သည္ စာေရးသူတို႔ အိမ္၏ ေတာင္ဘက္ျခံ၀န္းထဲမွာ

ေနသည္၊ ေဒၚေလးသည္ အေၾကာ္ (မုန္႔ေၾကာ္) ေၾကာ္ေရာင္းသည္၊ တစ္ေန႔ သူအေၾကာ္ေၾကာ္ေနစဥ္

ေခြးနီတစ္ေကာင္ သူတို႔အိမ္ေလွကားမွာ လာရပ္ေနသည္၊ ထိုေခြးနီသည္ “စုန္းပူးေခြး” ဟု

နာမည္ၾကီးသည္၊ ေဒၚေလးလည္း ထိုသုိ႔နာမည္ၾကီးတာကုိ သိသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ က်က္ၿပီးေသာ

မုန္႔တစ္ခုကို သစ္ဖက္နဲ႔ ထုပ္ကာ ေကၽြးလိုက္သည္၊ ျမန္လုိက္သည့္ေခြး ဘယ္လိုစားပစ္မွန္း

မသိလိုက္၊ ေဒၚေလးလည္း မီးဖိုနားျပန္ေရာက္ေတာ့ ေခြးက ထပ္ၿပီး ၾကည့္ေနျပန္သည္၊ ေဒၚေလးက

စိတ္မရွည္သျဖင့္ “ဟဲ့ ငါ့မွာ ေစ်းဦးေတာင္ မေပါက္ေသးဘူး၊ ငါ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ေကၽြးထားၿပီးၿပီ၊

ေတာ္ၿပီေပါ့ ၊ ျပန္ေတာ့” ဟု ေဒါသသံနဲ႔ ေျပာပစ္သည္၊ ထုိသုိ႔ ေအာ္လိုက္ခ်ိန္မွာပဲ မုန္႔ေၾကာ္ေနေသာ

လက္သည္ တဆတ္ဆတ္တုန္ခါလာေတာ့သည္၊ ဘယ္လိုမွ ဆက္ၿပီး မုန္႔မေၾကာ္ႏိုင္ေတာ့ပါ၊

ေဒၚေလးက “လုပ္ၾကပါဦး၊ ငါ့လက္ေတြ အရမ္းတုန္ေနၿပီ” ဟု ေအာ္ဟစ္ေတာ့သည္၊ စာေရးသူတို႔

အိမ္မွ ေဖေဖေရာ ေမေမေရာ မမေရာ စာေရးသူေရာ ေျပးသြားရသည္။

စာေရးသူတို႔ေရာက္ေတာ့ ေဒၚေလးက လက္တင္မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး၊ တစ္ကုိယ္လံုး

တဆတ္ဆတ္တုန္ခါေနေတာ့သည္၊ ရြာရဲ႕ထံုးစံအတုိင္း စာေရးသူတို႔ရြာ၏ ဟို ခပ္ေ၀းေ၀း

ေတာမွာေနေသာ ေဆးဆရာကို သြားပင့္ရသည္၊ ေဖေဖအပါအ၀င္ သံုးေယာက္က သြားပင့္သည္၊

အိမ္နီးခ်င္းမ်ားလည္း ေရာက္လာၾကသည္၊ ေဒၚေလးကို ဘယ္လိုမွ ထိန္းမႏုိင္ပါ၊ စကားလည္း

မေျပာေတာ့ပါ၊ အားလံုးက ေဒၚေလးကို ဖက္ထားသူက ဖက္ လက္ကို ကိုင္သူကကိုင္နဲ႔ တုန္လႈပ္

တုန္ခါမႈ႔ကို ထိန္းခ်ဳပ္ေပးေနရသည္၊ ေဖေဖတို႔အဖြဲ႔လည္း အေျပးႏွင္ၾကသည္ ထင္ရဲ႕၊ မိနစ္ (၂၀)

ေလာက္ၾကာေတာ့ ျပန္ေရာက္လာသည္၊ ေဆးဆရာလည္း ပါလာသည္၊ ထူးျခားတာက ေဆးဆရာ

ေဒၚေလးတို႔အိမ္၀န္းထဲ ၀င္သည္ဆိုလွ်င္ပဲ တုန္ခါမႈ႔တုန္လႈပ္မႈ႔သည္ ရပ္တန္႔သြားေတာ့ သည္၊

ေဆးဆရာၾကီးက ပုတီးကံုး အၾကီးၾကီးနဲ႔ မုတ္ဆိတ္ေမႊးရွည္ရွည္နဲ႔ပါ။

ေဆးဆရာသည္ သူ႔လုပ္နည္းလုပ္ထံုးအတုိင္း လုပ္သည္၊ ဘုရားစင္ ပန္းအိုးထဲမွ ေရမ်ားျဖင့္

ပက္ဖ်န္း သည္၊ ခဏၾကာေတာ့ ေမးေတာ့သည္၊
ေဆးဆရာ - “ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုလုပ္တာလဲ”၊
( ေဆးဆရာက ေမးသည္၊ ေဒၚေလးက ဘာမွ ျပန္မေျပာပါ၊ မ်က္လံုးႏွစ္လံုးကို လံုး၀ပိတ္ထားသည္၊

ေမးတာ ျပန္မေျပာေတာ့ မေျဖေတာ့ ေဆးဆရာက ေဒၚေလးရဲ႕ ပါးျပင္ကို ဘယ္ျပန္ ညာျပန္

ရုိက္သည္၊ (ဂ်ပန္ရုိက္နည္းဆိုတာ ဒါမ်ားလားမသိ)၊ အခ်က္ေပါင္း (၂၀) ေလာက္ရွိမည္၊ ေဒၚေလး

ပါးျပင္လည္း နီရဲလို႔ပါပဲ၊ အားလံုးက ၀ို္င္းအံုၾကည့္ေနၾကသည္၊ ေဒၚေလးလည္း ခံႏုိင္ရည္ မရွိေတာ့

သျဖင့္ ေျပာရ ေျဖရေတာ့သည္)၊
ေဒၚေလး “ ျပန္ ေအာ္ေျပာလို႔ပါ”။
(အသံက ေသးေသးေလးပါ၊ ေဒၚေလးအသံ မဟုတ္တာကိုေတာ့ စာေရးသူတို႔ အားလံုး သိၾကသည္)၊
ေဆးဆရာ “နင္ ဘယ္သူလဲ”
ေဒၚေလး “မေျပာပါရေစနဲ႔”
ေဆးဆရာ “ဘယ္အရပ္ကလဲ”
ေဒၚေလး “ မေျပာပါရေစနဲ႔”
ေဆးဆရာ “နင္ဘယ္သူလဲဆိုတာကုိ မေျပာလဲရတယ္၊ ခြင့္လႊတ္တယ္ေနာ္၊ ေအး

ဘယ္အရပ္ကပါလို႔ မေျပာရင္ေတာ့ နင့္ဆံပင္ကို ကိုက္ျဖတ္ပစ္ရမယ္၊ ေပးၾကစမ္း ကတ္ေၾကး”
(ေဆးဆရာက တကယ္လုပ္မည့္ ပံုစံနဲ႔ ခပ္မာမာေျပာသည္)၊
ေဒၚေလး “ မလုပ္ပါနဲ႔၊ အေနာက္ေတာင္ေတာင့္ကပါ” (ငိုသံပါလွ်က္ ေျပာသည္)၊
ေဆးဆရာ “ေအး ေနာက္မလုပ္နဲ႔၊ သစၥာေရေသာက္ၿပီး ျပန္ေတာ့”
ေဒၚေလး “ဟုတ္ကဲ့ပါ” (သစၥာေရတိုက္ၿပီး ျပန္လႊတ္လုိက္သည္)။
စာေရးသူတို႔ တစ္အိမ္လုံုးလည္း ေဒၚေလးအိမ္သို႔ေရာက္ေနသည္၊ အိမ္တံခါးမပိတ္ခဲ့ရသည္မို႔

အစ္မက အိမ္တံခါး ျပန္သြားပိတ္သည္၊ အစ္မက ေဒၚေလးအိမ္ကုိ ျပန္လာသည္၊ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့

ေဒၚေလးကို သစၥာေရတုိက္ၿပီး ျပန္လႊတ္ခ်ိန္နဲ႔ အစ္မေဒၚေလးတို႔အိမ္ေလွကားေရာက္ခ်ိန္နဲ႔

ကြတ္တိျဖစ္သြားသည္၊ ေဒၚေလးလည္း ခဏေနေတာ့ အားလံုးေကာင္းသြားပါသည္၊

တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက သူတို႔အိမ္မ်ားသို႔ ျပန္သြားၾကၿပီ၊ စာေရးသူက မျပန္ေသးပါ၊

ေဒၚေလးနဲ႔တစ္ျခားလူမ်ားေျပာေနၾကတာကို နားေထာင္ေန သည္၊ ေဒၚေလးသည္ ေဆးဆရာ

အိမ္ျခံစည္းရုိးကို ေရာက္သည္နဲ႔ ဘာမွ မသိေတာ့ပါ၊ မမွတ္မိ ေတာ့ပါ၊ အေၾကာင္းမွာ ေဆးဆရာက

သူတို႔ေဆးပညာနဲ႔ ဆံုးမကို စည္းခ်ဖမ္းခ်ဳပ္ လုိက္ျခင္း ေၾကာင့္ျဖစ္သည္၊ ေဆးဆရာက၏

ပါးရုိက္တာကိုလည္း မသိပါ၊ ေဒၚေလးဘာမွ မသိပါ၊ နာက်င္တာလည္းမရွိ

ေၾကာက္လန္႔တာလည္းမရွိ ၊ ခုမွ အိပ္ေရးမွ ႏုိးထလာသူကဲ့သို႔ျဖစ္ေနသည္၊ တကယ္မွာေတာ့

ေဒၚေလးဟာ အိပ္ေမြ႕ခ်ခံထားရသလိုပါပဲ၊ အိပ္ေပ်ာ္ေနသူတစ္ေယာက္လုိပါပဲ၊

ေမ့ေမ်ာေနသူတစ္ေယာက္လိုပါပဲ၊ သူဘာမွ မသိပါ၊ ပါးရုိက္ခံရတာ အသံေသးအသံေၾကာင္နဲ႔ေျပာဆို

ေနတာဟာ ေဒၚေလးကုိပူး၀င္ထားေသာ စုန္းမသာျဖစ္သည္၊ ေဒၚေလးတို႔ေျပာဆိုေနတာကို

နားေထာင္ရင္းက “အေဖေရ မမ ကိုယ္ေတြတုန္ေနလို႔ ၊ လာပါဦး”ဟု အသံက်ယ္ၾကီးနဲ႔ ေအာ္သံ

ကိုၾကားလုိက္ရသည္၊ ညီမေလး ေအာ္လုိက္သည့္အသံပါ။

ေဖေဖက ေဆးဆရာကို ျပန္လုိက္ပို႔ မလို႔ ေဒၚေလးအိမ္မွာ ေဆးဆရာနဲ႔အတူရွိေနတာပါ၊

ေဖေဖလည္း ညီမေအာ္သံေၾကာင့္ အိမ္သို႔အျမန္သြားသည္၊ စာေရးသူလည္း လုိက္သြားသည္၊

အိမ္ေရာက္ေတာ့ အစ္မက တကယ္ကို တုန္လႈပ္ေနပါၿပီ၊ ဒါနဲ႔ေဖေဖက ေဒၚေလးအိမ္မွ ေဆးဆရာကို

ပင့္ေခၚသည္၊ ေဆးဆရာ ေရာက္လာသည္၊ အစ္မကိုလည္း ေမးျပန္သည္၊ ထိုအခါ အစ္မက ”

အိမ္ျပန္တာ၊ သြားစရာလမ္းမရွိလို႔ပါ” လို႔ ျပန္ေျဖသည္၊ ဒါဆိုလည္း ေအးေဆးျပန္ေတာ့ဟု ေျပာၿပီး

ျပန္လႊတ္လုိက္သည္၊ ျပန္လႊတ္ လုိက္ၿပီးခဏမွာပဲ အစ္မလည္း ပင္ကုိယ္အတုိင္းျပန္ျဖစ္သြားသည္၊

ဒီအျဖစ္အပ်က္ဟာ စာေရးသူကိုယ္တုိင္ ျမင္ခဲ့ရေသာ အျဖစ္အပ်က္ပါ။

Credit To-မိုးအိမ္
Admin-မိုးတိမ္ ပံုျပင္

***စုန္း (သုိ႔) ကေ၀အတတ္ပညာႏွင့္ ျဖစ္ရပ္မွန္ဇာတ္လမ္းမ်ား(၂)***

(၂) ေဒၚေအးၾကည္ အေၾကာင္း
ေဒၚေအးၾကည္ဆိုတာ ရဲသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ဇနီးပါ၊ ေဒၚေအးၾကည္က ရခုိင္လူမ်ိဳးလို႔

မွတ္မိေနပါသည္၊ ဟုတ္သည္ မဟုတ္သည္ေတာ့ တိတိက်က် မမွတ္မိေတာ့ပါ၊

စာေရးသူတို႔အိမ္သည္ ရဲစခန္းနဲ႔ ကပ္လွ်က္၊ ရဲစခန္း၏ အေနာက္မုခ္မွာ ေဒၚေအးၾကည္တို႔အိမ္နဲ႔ မခ်ိဳ

(ဂတ္စာေရးဇနီး)တို႔အိမ္ပဲရွိသည္၊ ရဲစခန္းအျပင္ဘက္ကပ္လွ်က္မွာေတာ့စာေရးသူတို႔အိမ္နဲ႔

ေဒၚေလးတို႔အိမ္ရွိသည္၊ တစ္ေန႔ ေန႔ခင္း ၁း၀၀ ေလာက္ျဖစ္မည္၊ ေဒၚေအးၾကည္ စုန္းပူးေနသည္ဟု

ၾကားသျဖင့္ စာေရးသူလည္း အေျပးသြားမိ သည္၊ ျမင္လုိက္ရသည္က

အရူးမတစ္ေယာက္လိုျဖစ္ေနသည္၊ ခဏၾကာေတာ့ ေဆးဆရာ ေရာက္လာသည္၊ ဒီေဆးဆရာက

တစ္ေယာက္၊ ေဒၚေလးကို ကုေပးေသာေဆးဆရာမဟုတ္၊ ေဆးဆရာက ေမးသည္၊

ေဒၚေအးၾကည္က မေျဖ၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေဆးဆရာက အမိန္႔နဲ႔ ေဒၚေအးၾကည္ကို ဘုရားစင္ရွိေသာ

အိမ္တုိက္ကို ေခါင္းနဲ႔အခ်က္(၁၀၀)ေဆာင့္ခုိင္းသည္၊ ခုိင္းတဲ့အတုိင္းမလုပ္လွ်င္ ဆံပင္ကို

ျဖတ္ပစ္မည္ဟုေျပာသည္၊ ထိုအခါ “ဒိန္း ဒိန္း ဒိန္း”နဲ႔ ေဆာင့္ရွာသည္၊ အခ်က္(၁၀၀)

အၾကာၾကီးေစာင့္ရသည္၊ ဆံုးမမ်ားသည္ ဘယ္ေတာ့မွ ဆံပင္ကို အျဖတ္မခံပါ၊ သနားစရာ

ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ငိုျပသည္၊ သူတို႔ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုလုပ္ရသည္ကို ေျဖၾကသည္၊ ဘယ္ကလာ

သည္ကို ေျပာျပၾကသည္၊ သို႔ေသာ္နာမည္ကိုေတာ့ မေျပာျပပါ၊ ဆံပင္ကိုအျဖတ္မခံပါ။

ခုေဒၚေအးၾကည္ကိုလည္း အခ်က္(၁၀၀)ျပည့္ေအာင္ တုိင္ကိုေခါင္းနဲ႔ေဆာင့္ခုိင္းေနသည္၊ ေဆာင့္ပါ

သည္၊ အခ်က္(၁၀၀)လည္းျပည့္ေရာ ရပ္သြားသည္၊ ေဆးဆရာက ျပည့္ၿပီးလားလို႔ေမးေတာ့

အသံေသးေသးေလးနဲ႔ ျပည့္ပါၿပီလို႔ ျပန္ေျဖသည္၊ တကယ္လည္းျပည့္ပါၿပီ၊ စာေရးသူေရတြက္ထား

သည္ေလ၊ ေနာက္ကို ထိုသုိ႔မျပဳလုပ္ရန္ ေျပာဆိုၿပီး သစၥာေရတုိက္ကာ ျပန္လႊတ္လုိက္သည္၊

ျပန္လႊတ္လုိက္ၿပီးခဏၾကာေတာ့ ေဒၚေအးၾကည္လည္း ပံုမွန္အတုိင္း ျပန္ျဖစ္သြားသည္၊

ေဆးဆရာၾကီးက “ဒီစုန္းမေတြကို ဆရာက သတ္ပစ္လို႔ရတယ္၊ သတ္ခ်င္ရင္လြယ္လြယ္ေလး၊

မုန္႔မႈန္႕ကို လူရုပ္လုပ္ၿပီး သူ႔အသက္သြင္း၊ ၿပီးလွ်င္ မုန္႔ေၾကာ္သလို ေၾကာ္ပစ္လုိက္လို႔ရတယ္၊ ဒါေပမဲ့

ေနာက္ဆက္တြဲျပႆနာေတြေၾကာင့္ ဆရာတို႔က စိတ္ကို ထိန္းထားရတာ”ဟု ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားစြာ

ေျပာျပသည္၊ (ထိုေဆးဆရာၾကီးသည္ ေနာက္ပုိင္းတြင္ ေတာ္ေတာ္ေလး နာမည္ရလာသည္၊

သို႔ေသာ္လည္း တစ္ရြာတြင္ ေပါင္မွာ ေသြးစုနာေပါက္ေနေသာ မိန္းမပ်ိဳေလးတစ္ေယာက္ကို

ႏွာဘူးထၿပီး ေပ်ာက္ေအာင္မန္းေပးမည္ဟု ေျပာကာ မန္းေပးသည္တဲ့၊ ေဆးဆရာတို႔စည္းသည္

ပင့္မွ လုိက္ရသည္၊ ေတာင္းဆိုမွ ကုသေပးရသည္၊ ဘာကိုမွ် မေမ်ာ္လင့္ရပါ” ၊ ထုိစည္းကို

ခ်ိဳးေဖာက္မိေသာေၾကာင့္ ေဆးစြမ္းေျပသြားသည္တဲ့၊ ဒါကေတာ့ စာေရးသူ တဆင့္စကား ၾကားမိ

တာပါ)။

(၃) ေဒၚခ်ိဳအေၾကာင္း
ေဒၚခ်ိဳဆိုတာ ဂတ္စာေရးၾကီး၏ ဇနီးေခ်ာေလးျဖစ္သည္၊ ေတာ္ေတာ္ေခ်ာပါသည္၊ လွပါသည္၊ ဟိ၊

ဂတ္စာေရးၾကီးနဲ႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို မလိုက္ဖက္လွ၊ ေဒၚခ်ိဳသည္ တစ္ရက္တြင္ မနက္

ေစာေစာၾကီး အထိပ္တလန္႔နဲ႔ေရာက္လာသည္၊ စာေရးသူက ႏြားေခ်းမ်ား က်ံဳးေနခ်ိန္၊ ေမေမက

“အန္တီခ်ိဳ အေစာၾကီးပါလား၊ ဒီေန႔ထူးထူးျခားျခား ၀ီရိယေကာင္းေနပါလား”လို႔ ရယ္သံေႏွာကာ

ေျပာလုိက္သည္၊ ေဒၚခ်ိဳသည္ ၀န္ထမ္းဇနီးပီပီ ဖင္ေနထိုးေအာင္ အိပ္တတ္သည္၊ ေဒၚခ်ိဳက

“မလံုးေရ၊ ၀ီရိယေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူး၊ မအိပ္ရဲလို႔ အိပ္မေပ်ာ္ေသးတာ” လုိ႔ ျပန္ေျဖသည္၊

စာေရးသူလည္း ေဒၚခ်ိဳ႕ပံုစံကိုၾကည့္ၿပီး သေဘာက်သြားသည္၊ သူ႔ပံုစံက တစ္ခုခုကို

ေၾကာက္လန္႔ေနသည့္ပံုေလ၊ ေဒၚခ်ိဳက “ မလံုးရယ္၊ ညက ၁၂း၀၀ ေလာက္မွာေလ၊ ကၽြန္မ အိမ္သာ

သြားခ်င္လို႔ ထလာခဲ့တာ၊ အိမ္သာထဲမွာ ထုိင္ကာစပဲ ရွိေသးတယ္၊ ျခံစည္းရုိးကုိ ေက်ာ္ၿပီး

ေပၚလာတယ္ မလုံုးေရ၊ မီးလံုးတစ္ခု၊ ကၽြန္မမွာေလ ေခၽြးေတြကို ဆုိရြဲလို႔၊ ေအာ္လည္း မေအာ္ရဲဘူး၊

ေျပးလည္း မေျပးရဲဘူး၊ ၿပီးေတာ့ မီးလံုးက ကၽြန္မအိမ္သာရဲ႕ အထက္မွာ ၀ဲေနတာ၊ လည္ေနတာ၊

ကၽြန္မေလ လန္႔ၿပီးေသေတာ့မလာေတာင္း ထင္ရတယ္၊ စုန္းဆိုတာ အဲဒါျဖစ္မယ္ေနာ္၊ ဒီတစ္ခါပဲ

ကိုယ္ေတြ႔ျမင္ဖူး ေတာ့တယ္ မလံုးရယ္၊ ေနာက္ေန႔ေတြေတာ့ ကၽြတ္ကၽြတ္ အိတ္နဲ႔

ကိစၥၿပီးရေတာ့မယ္၊ အဲဒါ သတိရတုန္း ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္သြား၀ယ္မလို႔” ဟုေျပာသည္၊ ေမေမက

“ျဖစ္ႏုိင္တယ္၊ ကၽြန္မကေတာ့ တစ္ခါမွ ကုိယ္တုိင္မျမင္ဖူးေသးဘူး၊ နာမည္ေတာ့ ၾကီးတယ္၊ ရြာထဲမွာ

အမ်ားၾကီးရွိတယ္ လို႔ၾကားတယ္၊ သူတို႔က လျပည့္ လကြယ္ဆို ထြက္တတ္တယ္လို႔လည္း

ၾကားဖူးတယ္၊ အန္တီခ်ိဳတို႔ အိမ္သာေပၚ၀ဲေနတယ္ဆိုေတာ့ ခ်ီးစားစုန္းမ်ားျဖစ္ေနမလားမသိဘူး”လို႔

ေျပာျပသည္၊ ဒါကလည္း ကတယ္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ အျဖစ္အပ်က္ပါေနာ္၊ (ခ်ီးစားစုန္းရွိသည္ဆိုတာ

ကိုေတာ့ စာေရးသူၾကားဖူး သလို စာဖတ္သူလည္း ၾကားဖူးလိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္)။

(၄) ဦးေလးစုိးေမာင္အေၾကာင္း
ဦးေလးစုိးေမာင္သည္ အမွတ္(၁)ရပ္ကြက္မွာေနသည္၊ ေမေမတို႔သည္ အမွတ္(၅)ရပ္ကြက္သို႔

ေျပာင္းလာၾကသည္၊ ေမေမနဲ႔ ဦးေလးစုိးေမာင္သည္ ေမာင္ႏွမတစ္၀မ္းကြဲ ေတြျဖစ္သည္၊

ဥိးေလးသည္ သူ႔ညီမျဖစ္ေသာ ေမေမ့ကုိ အရမ္းခ်စ္ရွာသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ေမေမ့ကို

ေစာင့္ေရွာက္ေနသည္၊ ဟိ၊ ေမေမတို႔ငယ္စဥ္က ညဘက္လသာခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ဦးဘိုးညႊန္႔အိမ္၀န္းထဲမွာ

အမ်ိဳးသမီးမ်ား စုကာ ခ်ည္ငင္ၾကသည္၊ ထိုဥိးဘိုးညႊန္႔အိမ္သည္ ေဖေဖတို႔အိမ္နဲ႔ ေတာင္ဘက္

ေျမာက္ဘက္၊ ေဖေဖက ေမေမ့ကို ၾကိဳက္ေနသည္တဲ့၊ ထိုအေၾကာင္းသိထားေသာ

ဦးေလးစိုးေမာင္က ေမေမ့ကို လုိက္ၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ေနဟန္တူသည္၊ သို႔မဟုတ္

ေမေမ့သူငယ္ခ်င္းကို သေဘာက် ေနလို႔မ်ားလားေတာ့ မေျပာတတ္၊ ဦးေလးသည္ ေမေမတို႔

ခ်ည္ငင္ၿပီးလွ်င္ ေမေမ့ကိုလုိက္ပို႔ၿပီး သူ႔အိမ္ကုိ ျပန္သည္၊ တစ္ေန႔ ခ်ည္ငင္ၿပီးေတာ့ ေမေမက “ဒီေန႔

လုိက္မပို႔နဲ႔ေတာ့” လို႔ ေျပာသည္၊ ဟီးးးးးးး ၊ ေဖေဖလုိက္ပို႔မွာ ျဖစ္လို႔လားေတာ့ မသိ၊

ဦးေလးစုိးေေမာင္ကလည္း “ေအး အဲဒါဆိုလည္း ငါျပန္မယ္၊ ငါ ဒီေန႔ လက္ႏွိပ္မီးမပါလာဘူး၊ နင္

ေလွ်ာက္သြားမေနနဲ႔ေနာ္၊ အိမ္ကို တန္းျပန္” လို႔ မွာသည္၊ ေမေမလည္း ေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။

ဦးေလးလည္း လမ္းမၾကီးအတုိင္း ျပန္မလို႔ပါပဲ၊ သို႔ေသာ္ တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ သီးသီးပင္

ေအာက္မွာ ဆံပင္ရွည္နဲ႔အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လုိက္သည္၊ ဘယ္သူဘယ္၀ါလုိ႔ေတာ့ ကြဲကြဲ

ျပားျပားမသိ၊ ဆံုးမပဲဟု ေတြးကား လမ္းမၾကီးအတုိင္း မသြားရဲေတာ့၊ ဒါနဲ႔ အနီးနားက

ဦးေမာင္တင္တို႔ အိမ္၀န္းထဲမွ ျဖတ္ျပန္သြားဘို႔ အိမ္ေအာက္ကို ၀င္လုိက္သည္၊ ထိုသို႔၀င္လုိက္လွ်င္ပဲ

ဦးေလး၏ဆံထံုးကို ဆြဲေဆာင့္ခံလုိက္ရသည္၊ “အမေလးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး” ဟု

ငယ္သံပါေအာင္ေအာ္ၿပီး တစ္ဟုန္ထိုးေျပး ေတာ့သည္၊ ဦးေလးသည္ ဆံပင္ရွည္

ေရာင္ထံုးနဲ႔ျဖစ္သည္၊ ထုိသို႔ဆြဲေဆာင့္ခံရၿပီး ကတည္းက ဆံရွည္ မထားေတာ့၊ ဟိ၊

ေနာက္ေန႔ေတြလာလွ်င္လည္း အေစာၾကီးျပန္သြားေတာ့သည္၊ ခ်ည္ငင္ၿပီးသည္ထိ မေစာင့္ေတာ့၊

ဟဲဟဲ ၊ ေဖေဖက ေန႔တုိင္းလိုလုိ လုိက္ပို႔ရသည္ထင္ရဲ႕၊ အင္း ဦးေလးမလာေတာ့တာ ကလည္း

ေဖေဖအတြက္ အခြင့္အေရးရလုိက္ျခင္းပါပဲ၊ ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ား သည္ စာေရးသူ မေမြးခင္က

ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားသာျဖစ္သည္၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ စံုစံုေစ့ေစ့ေတာ့ မသိ၊ စုန္းအေၾကာင္း

ေျပာရာတြင္ ထိုအေၾကာင္းမ်ား ပါလာသျဖင့္ စာေရးသူမွတ္မိ ေနျခင္းျဖစ္သည္။

Credit To-မိုးအိမ္
Admin-မိုးတိမ္ ပံုျပင္